Το παρόν κείμενο αποτελεί τη συλλογική και πολιτική
επεξεργασία των ζητημάτων που αναδύονται με αφορμή
τις δολοφονίες στα Τέμπη. Μέσα από τις συζητήσεις μας,
είχαμε εντοπίσει την αδυναμία μας, τόσο ως συλλογικότητα
όσο ως χώρος, να μπορούμε να σχηματίζουμε έναν
επεξεργασμένο από τα κάτω λόγο, που έπρεπε να ξεκινάει
κάθε φορά από την αρχή.
Θεωρούμε ότι στον χώρο κινούμασταν και κινούμαστε στη
λογική του να παράξουμε τον δικό μας λόγο αποφεύγοντας
να αναπαραξουμε τις θέσεις άλλων πολιτικών υποκειμένων.
Ακόμη, να μην αντιγράψουμε και όταν χρειαστεί, να
επαναδιατυπωσουμε σημεία με τα οποία μπορεί απλώς να
συμφωνούμε με μικρές διαφωνίες ή και εξολοκλήρου. Στο
πλαίσιο αυτής της άτυπης ιδιοκτησιακής λογικής μπορεί
να σπαταλούσαμε χρόνο να ξαναγράψουμε για να μην
ταυτιστούμε, για να διαφοροποιηθούμε και εν τέλει να
περιοριστούμε στο “δικό” μας.