Για την στάση του Σύριζα σχετικά με το ασφαλιστικό
Τις επόμενες ημέρες αναμένεται να έρθει προς ψήφιση στην Βουλή το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Σύριζα-Αννελ , με το οποίο τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα θα δεχθούν για μία ακόμα φορά, μία ολομέτωπη επίθεση στα όποια εργασιακά και ασφαλιστικά κεκτημένα έχουν διατηρηθεί. Την νέα αντιλαϊκή επίθεση προς όφελος του εγχώριου και διεθνές κεφαλαίου έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ο Σύριζα, ο οποίος μέχρι και πριν λίγους μήνες είχε ως σημαία του τον αντιμνημονιακό αγώνα. Φυσικά η ηγεσία του κόμματος δεν τρελάθηκε ξαφνικά και αποφάσισε να ψηφίσει μνημόνια αλλά αντίθετα ακολούθησε την νομοτελειακή πορεία κάθε σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που αναλαμβάνει την εξουσία. Αποδείχθηκε λοιπόν για μία ακόμα φορά ότι μέσα στο έδαφος του καπιταλισμού κανένα περιθώριο δεν υπάρχει για μία πολιτική που πέρα από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, θα προασπίζεται και τα αντίστοιχα λαϊκά συμφέροντα. Επίσης μας είναι ξεκάθαρο ότι τα νέα μέτρα θα ερχόντουσαν ανεξαρτήτως κυβέρνησης καθώς αυτά αποτελούν την σταθερή στρατηγική του εγχώριου και διεθνές κεφαλαίου, στον αγώνα τους για αύξηση της κερδοφορίας τους. Παρόλα αυτά θεωρούμε σημαντικό να σταθούμε και να επιτεθούμε στην στάση της κυβέρνησης, καθώς πιστεύουμε πως ο Σύριζα συνεχίζει να αποτελεί το καλύτερο όπλο που έβγαλε από την φαρέτρα του τα τελευταία χρόνια το κεφάλαιο. Αυτή μας η άποψη απορρέει από τις στρατηγικές και τακτικές μανούβρες που κάνει ακόμα και σήμερα η κυβέρνηση όσο αφορά την διαχείριση και την εκτροπή των αντιδράσεων των βαλλόμενων κοινωνικών στρωμάτων.
Ο Σύριζα λοιπόν από την μία μεριά εφαρμόζει μέχρι κεραίας την πολιτική που τσακίζει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και από την άλλη καλεί μέσα από τα διάφορα τμήματα του όπως αυτό των εργατικών δικαιωμάτων, σε κινητοποιήσεις εναντίον τους , προκαλώντας σε πολλούς το γέλιο και την ειρωνεία. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι ούτε για αστεία ούτε και για ειρωνείες. Ο Σύριζα με την τακτική αυτή, προσπαθεί να πετύχει πολλαπλά οφέλη τόσο για τον ίδιο όσο και για το κεφάλαιο . Από την μεριά του, η τακτική που παρουσιάζει την κυβέρνηση και το κόμμα ως δύο διαφορετικές πολιτικές οντότητες, αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο για την πολιτική του επιβίωση. Και αυτό διότι εμφανίζει την κυβέρνηση ως αναγκασμένη να κάνει υποχωρήσεις και να πάρει μέτρα κάτω από την πίεση των δανειστών, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεδιπλώσει το πραγματικό της πρόγραμμα, ενώ ταυτόχρονα μέσα από τις δράσεις του κόμματος, με τα καλέσματα σε κινητοποιήσεις και τα περίφημα παράλληλα προγράμματα προσπαθεί να αναδείξει ποίος είναι ο πραγματικός χαρακτήρας του. Έτσι ευελπιστεί να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι όσα μέτρα παίρνει τα παίρνει αποκλειστικά λόγο των εξωτερικών πιέσεων ενώ όπου έχει περιθώριο εφαρμόζει μία φιλολαϊκή πολιτική, που είναι (υποτίθεται) η πραγματική του επιθυμία . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής γραμμής είναι η πρόσφατη ψήφιση του περίφημου παράλληλου προγράμματος. Την ίδια στιγμή που φέρνει προς ψήφιση το νέο ασφαλιστικό, ένα πραγματικό σφαγείο των λαϊκών συμφερόντων, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τα βαλλόμενα κοινωνικά στρώματα πετώντας τους κυριολεκτικά ψίχουλα με στόχο να αποκρύψει τον πραγματικό πυρήνα της πολιτικής του και να μειώσει τις εκλογικές του απώλειες. Παράλληλα προσπαθεί για μία ακόμη φορά να εμφυσήσει σε όλους και όλες εμάς που βλέπουμε τα κεκτημένα μας να ψαλιδίζονται, την ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει μία πολιτική φιλική προς τα εμάς, ταυτόχρονη με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Μας βάζει λοιπόν στην λογική του να προσμένουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα από τις διαπραγματεύσεις που διεξάγει η κυβέρνηση με τους δανειστές.
Η σύνδεση των συμφερόντων μας με μία επιτυχημένη έκβαση της διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης-δανειστών, είναι μία από τις πολυτιμότερες προσφορές που προσφέρει ο Σύριζα στο κεφάλαιο και αυτό διότι με την ταύτιση αυτή όχι μόνο αποκρύβει την πραγματική ουσία της διαπραγμάτευσης (που είναι η θέση της ελληνικής αστικής τάξης εντός της Ε.Ε) αλλά προσπαθεί να στρατεύσει κιόλας τις κοινωνικές αντιδράσεις κάτω από αυτή. Έτσι με το να εμφανίζει τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο ασφαλιστικό ως τις κόκκινες γραμμές της διαπραγμάτευσης της, η κυβέρνηση προσπαθεί να ευνουχίσει τις κινητοποιήσεις αυτές από κάθε ριζοσπαστικό χαρακτηριστικό, που θα μπορούσαν να τις εκτρέψουν προς μία συνολικότερη αμφισβήτηση του προβλήματος ενώ ταυτόχρονα τις οδηγεί σε μία λογική συμπόρευσης μαζί της, στην κοινή προσπάθεια της διαπραγμάτευσης, βάζοντας έτσι ουσιαστικά τα βαλλόμενα κοινωνικά στρώματα να αγωνιστούν όχι για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα αλλά για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Παράλληλα η κυβέρνηση με το να πετάει το μπαλάκι των μέτρων στους <<κακούς δανειστές>> που έχουν βάλει στο μάτι την Ελλάδα όχι μόνο τσουβαλιάζει τα ταξικά μας συμφέροντα με αυτά των Ελλήνων αστών αλλά αποκρύβει κιόλας ότι όλα αυτά τα μέτρα παίρνονται κατά κύριο λόγο από και για την ελληνική αστική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας προασπίζονται τα μνημόνια των τελευταίων χρόνων. Επίσης δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η χρησιμότητα του σοσιαλδημοκρατικού Σύριζα όλα τα προηγούμενα χρόνια ως βαλβίδα αποσυμπίεσης των κοινωνικών αντιστάσεων με τις αυταπάτες του κυβερνιτισμού και της φιλολαϊκής διαχείριση του καπιταλισμού που έσπειρε στο εσωτερικό των κινημάτων με αποτέλεσμα αυτά να μην στραφούν προς μία πραγματικά ριζοσπαστική κατεύθυνση αλλά αντίθετα να αφομοιωθούν από τον κοινοβουλευτισμό και την ελπίδα μίας καλής κυβέρνησης. Είναι λοιπόν αυτή ακριβώς η δυνατότητα του Σύριζα να ακροβατεί (φαινομενικά τουλάχιστον) ανάμεσα στα αντικρουόμενα ταξικά συμφέροντα φορώντας ένα φιλολαϊκό προσωπείο και παρεμβαίνοντας πυροσβεστικά στο εσωτερικό των κοινωνικών αντιστάσεων που τον καθιστούν ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα του κεφαλαίου στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει.
Εμείς από την μεριά μας ως κομμάτι των βαλλόμενων κοινωνικών στρωμάτων, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να οργανώσουμε τους αγώνες μας ενάντια τόσο στα μέτρα όσο και στην κυβέρνηση, προασπίζοντας τα ταξικά μας συμφέροντα. Στον αγώνα μας αυτόν καθώς και στους πολλούς ακόμα που θα ακολουθήσουν δεν είμαστε διαθετιμένοι να συμπορευτούμε κάτω από τον μανδύα της εθνικής και κλαδικής ενότητας με τα αφεντικά μας και την ελληνική αστική τάξη αλλά ούτε και με τις φιλοκυβερνητικές (και όχι μόνο) δυνάμεις που προσπαθούν να σπείρουν τις αυταπάτες περί διαπραγμάτευσης και καλής διαχείρισης του καπιταλισμού στο εσωτερικό των κοινωνικών αντιστάσεων. Αντίθετα και όσο είναι στο χέρι μας, επιδιώκουμε την απομόνωση στο εσωτερικό των κινημάτων του αστικού αυτού συρφετού και την απομάκρυνση του. Τέλος αναγνωρίζοντας ως πραγματική μήτρα των προβλημάτων μας τον ίδιο τον καπιταλισμό και το κράτος και γνωρίζοντας καλά πως καμία άλλη διέξοδος για εμάς δεν υπάρχει, θέτουμε στο εδώ και το τώρα αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές αιχμές μακριά από κάθε αδιέξοδη ιδέα περί φιλολαϊκής διαχείρισης και κοινοβουλευτισμού.
Διαπασών
ελευθεριακή συλλογικότητα