ΠΛΕΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ …ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ
Λιγότερο από ένα μήνα πριν την ανακήρυξη της πανδημίας, βρισκόμασταν ήδη αντιμέτωποι με μία ρατσιστική πανδημία πολύ πιο θανατηφόρα και απάνθρωπη. Μία συνθήκη αέναης “καραντίνας” που οι κατατρεγμένοι-ες βιώνουν χρόνια τώρα προσπαθώντας να χωρέσουν σε έναν κόσμο για λίγους. Και ενώ όλοι είχαν το βλέμμα στραμμένο με φόβο και οργή προς τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, παραληρώντας για έναν «εχθρό», που έχει διασχίσει θάλασσες και βουνά υπό την απειλή του πολέμου και της οικονομικής εξαθλίωσης, ήταν τελικά τα πρωτοκλασάτα γκαλά της μόδας που αποδείχθηκαν επικίνδυνα. Και ενώ το κράτος και ο μέσος Έλληνας-ιδα κραύγαζαν για όλα αυτά που τους καθιστούν ανώτερους, ξερνώντας μισανθρωπισμό και μισαλλοδοξία, ήταν ένα λεωφορείο από τους Αγίους Τόπους που απέδειξε πως η φύση δε κάνει φυλετικές, θρησκευτικές και λοιπές διακρίσεις.
Ο φόβος και η εθνική συσπείρωση είναι δύο πράγματα που πάνε μαζί. Ο πρώτος σκόπιμα διογκώνεται και χαλιναγωγείται με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται η μέγιστη δυνατή εθνική ομοψυχία, στρέφοντας τα βλέμματα αλλού, σε έναν “κοινό εχθρό”, αφήνοντας κράτος και κεφάλαιο να δρουν ανενόχλητα υπονομεύοντας τις κοινωνικές παροχές και πλουτίζοντας εκμεταλλευόμενα τον κάθε εργαζόμενο. Όλα αυτά τα χρόνια παρατηρούμε μία συνεχόμενη θεοποίηση των ιδιωτικών επενδύσεων από τις κυβερνήσεις την ίδια στιγμή που κάνουν τα πάντα για να καταστήσουν ανεπαρκείς τις δημόσιες δομές. Με ευθύνη του κρατικού συστήματος αυτονόητα αγαθά όπως η παιδεία, οι μετακινήσεις, η υγεία παραμένουν υποστελεχωμένα και δυσλειτουργικά έως ότου τα εξωθήσει στην ιδιωτικοποίηση. Και ενώ πριν λίγο καιρό τα χρήματα υπήρχαν για να προσληφθούν 1.500 μπάτσοι για τη διασφάλιση του “νόμος και τάξη” την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία αργοπέθαιναν, τώρα γίνεται έκκληση για εθελοντές ώστε να καλυφθούν τα κενά, ενώ παράλληλα διατίθενται να πληρώσουν υπέρογκα ποσά στις ιδιωτικές κλινικές. Αλλά και πάλι το πρόβλημα δεν είναι το κράτος, που λαμβάνει τα «καλύτερα μέτρα για την προστασία των πολιτών του», αλλά οι ανεύθυνοι εκείνοι πολίτες που δεν πλένουν τα χέρια τους! Γι’ αυτό η μόνη λύση για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι βέβαια τα πρόστιμα σε όλους τους παρανόμους! Και για να σκεπάσουν τις επιλογές τους σπεύδουν σε χειροκροτήματα, ζητωκραυγές και όποιον άλλο ανέξοδο -συν ανεύθυνοτρόπο βρουν για τους ήρωες γιατρούς ,που τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν, και τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκάζονται να δουλεύουν.
Ούτε λόγος βέβαια για όλους εκείνους και εκείνες, τους αναλώσιμους, (καθαριστές, νοσηλευτές, διανομείς, υπάλληλοι σουπερμάρκετ) που χρόνια τώρα για να καλύπτουν αυτά τα κενά, έρχονται αντιμέτωποι/-ες με χείριστες συνθήκες εργασίας, αλλά δεν κατέχουν κάποιο βαρύγδουπο τίτλο που να αξίζει σεβασμού. Είναι όμως τώρα που αναδεικνύεται για ακόμη μια φορά η αναγκαιότητα αυτών των επαγγελμάτων σε πλήρη αντίθεση με τους διευθυντές, υπεύθυνους και λοιπούς εκμεταλλευτές του εργατικού δυναμικού, που όπως ήταν αναμενόμενο δεν έλαβαν στο ελάχιστο τη θέση ευθύνης που τους αναλογεί. Αντιθέτως, όπως συνηθίζουν, φόρτωσαν τα βάρη των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους, κοιτάζοντας πώς θα μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους στις πλάτες αυτών, παραβλέποντας εργασιακά δικαιώματα και μέτρα προφύλαξης, διακινδυνεύοντας ακόμα και ανθρώπινες ζωές.
#ΜένουμεΣπίτι για να είμαστε πιο ασφαλείς, λένε. Αν και πίσω από τις κλειστές πόρτες, κρύβονται και αποτρόπαιες συνθήκες διαβίωσης. Χιλιάδες θύματα της ενδοοικογενειακής βίας παραμένουν εγκλωβισμένα με τους θύτες τους, ψυχικά νοσούντες παλεύουν με την εκκωφαντική σιωπή και απομόνωση, την ίδια ώρα που οι έγκλειστοι-ες στις φυλακές, τα ιδρύματα και τα κέντρα κράτησης μεταναστών/μεταναστριών συνεχίζουν να ζουν με την παγερή αδιαφορία μας για τις έσχατες και άκρως επικίνδυνες συνθήκες εγκλεισμού τους. Το #ΜένουμεΣπίτι βέβαια είναι ένα μέτρο, κυρίως, για τους προνομιούχους αυτού του κόσμου και δε μπορεί να βρει εφαρμογή από όσους-ες έχουν μείνει για εβδομάδες εγκλωβισμένοι στη γκρίζα ζώνη Ελλάδας – Τουρκίας ή ζούνε χρόνια ξεχασμένοι από το κοινωνικό σύνολο, όπως οι άστεγες και οι τοξικοεξαρτημένοι.
Θα είναι για λίγο λένε. Είναι ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης λένε. Η αλήθεια όμως είναι πως βιώνουμε αλλεπάλληλα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, ιδίως από το ’10 και μετά, τα οποία έχουν την τάση να μονιμοποιούνται. Τα κράτη χρησιμοποιούν αυτά τα καθεστώτα σαν μια ευκαιρία επέκτασης της κυριαρχίας τους, απομυζώντας παράλληλα όλους εκείνους τους πόρους που απαιτούνται για τη διαχείρισή των «κρίσεων», διαθέτοντας τους βέβαια στο βωμό της κερδοφορίας των αφεντικών. Παράλληλα, το κράτος αποκτά ολοένα και περισσότερα εργαλεία διαχείρισης καταστάσεων ευρείας έκτασης και ελέγχου των πολιτών, αυξάνοντας την αστυνομοκρατία και διεκδικώντας συνεχώς περισσότερη εξουσία. Διαχειρίσεις που θα καλεστούμε πολύ σύντομα να βιώσουμε στις επερχόμενες μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών ή οποιοδήποτε άλλο μέτρο θα επιλέξει να εφαρμόσει η εκάστοτε κυβέρνηση. Άγνωστο το πόσα μέτρα ήρθαν για να μείνουν αυτή τη φορά, αλλά σίγουρα μέρα με τη μέρα εδραιώνεται η λογική του ελέγχου που δημιουργεί πιο πειθήνιους πολίτες, υποτελείς στην όποια θυσία χρειαστεί για την «προστασία και την ασφάλεια τους». Όπως επίσης σίγουροι/ες είμαστε για τις οικονομικές επιπτώσεις που θα επιφέρει η καραντίνα, τις οποίες θα καλεστούν να πληρώσουν και πάλι οι χαμηλόμισθοι, με ένα αυστηρότερο πλέον καθεστώς επιτήρησης που θα διασφαλίσει τη μεγαλύτερη κερδοφορία του κράτους και των ιδιωτών που επωφελούνται αυτού.
Η αυξημένη αστυνομοκρατία και τα καθεστώτα ελέγχου και επιτήρησης δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για όσες και όσους αγωνίζονται και ούτε μας σταματάνε από το να συνεχίσουμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε μέχρι να εξαλειφθεί κάθε σχέση εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης μαζί με κάθε μορφή ρατσισμού, σεξισμού, εθνικισμού και ατομικισμού και να αντιληφθεί ο καθένας ότι τα σύνορα του κόσμου είναι φτιαγμένα πρώτα στο μυαλό από και για τα συμφέροντα των εξουσιαστών. Οι άνθρωποι οφείλουν να είναι αλληλέγγυοι και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα από κοινού, γιατί ο κόσμος είναι ενιαίος, αλληλοεξαρτώμενος και αλληλεπιδραστικός. Δε χωρίζεται με συρματοπλέγματα.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ, ΟΥΤΕ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ελευθεριακή Συλλογικότητα Δια*πασών
